داریوش عزیزم
چه بر سر ما آمده؟
چرا باید امروز این سرزمین با این همه تمدن و افتخار به این صورت پاره پاره بشه؟
فکر میکنی منتظر چی هستیم؟ منتظر کی هستیم؟
باور میکنی که فکر میکنم همه مون گم شدیم

داریوش عزیزم
چه بر سر ما آمده؟
چرا باید امروز این سرزمین با این همه تمدن و افتخار به این صورت پاره پاره بشه؟
فکر میکنی منتظر چی هستیم؟ منتظر کی هستیم؟
باور میکنی که فکر میکنم همه مون گم شدیم

این روزها چقدر دلم آدم هایی را میخواهد که
از جنس حرفهایشان باشند...
در پـرده دل ، خـیال تـو رقـص کـنـد
من رقص خوش از خیال تو آموزم.

می تــوان یــک دنیای کـوچـک داشـت ....
ولــی ، خـوشـبـخـت بــود....
خـوشـبخـتی گـاهی در یـک نــفــر خـلاصه مـیـشـود

آره داریوش، خوشبختی در تو خلاصه میشود
من پیام بهبودی رو از تو نه سال و ۷ ماه و ۵ روز پیش گرفتم و همیشه تو را دلیل زندگی میدونم
زنده باشی همیشه

داریوش عزیزم
با دیدن این کلیپ زیبایت این پیام رو که جایی خوانده بودم رو بلافاصله به یادم آورد:
بعضي آدم ها در زندگي تكرار نشدني اند.
با همان نگاه اول مي فهمي با بقيه فرق دارند.
از همان دفعه اول مهمان قلبت مي شوند، مهمان كه نه، صاحبخانه مي شوند.
اصلا از اول آمدند كه تا آخر بمانند....
تو در وجود همه ما همیشه ماندنی و همیشه دوست داشتنی هستی بخاطر انسانیت ات بخاطر اینکه تنها همدرد و همصدایی
دوستت دارم

يك بار برای هميشه
بايد اين تن خسته را چلاند
از همه ی دردها و رنج ها، خشم ها و غم ها

يك بار برای هميشه بايد به قامت يك سرو قد علم كرد
و يك تنه در برابر "خود" ايستاد
اين خود زخمی
كه از درد همواره به خود می پيچد و ناله و فغان مي كند
شكوه و شيون می كند
و او را به سكوتی عظيم دعوت كرد
سكوتی با اقتدار
و صبری كه نه از سر ترس بلكه از توان و قدرت تغيير برمی خيزد

بايد يك بار براي هميشه با سكوت و صبر و با دستهای پررمهر و شفقت زخم هايش را مرهم گذاشت و دردهايش را درمان كرد

بايد اين تن زخمی را چلاند
زخم هايش را مرهم گذاشت
و با مهر به تماشاي سرورش نشست...

ما ملت ضد و نقضی هستیم
تو با این کار زیبا هر دو روی سکه ایرانی بودن رو نشونمون دادی، این همه تناقض این همه درد و این همه
دم از تاریخ و تمدن و فرهنگ.... همیشه قطعه قطعه شده ....همیشه از هم گسیخته. اینکه همیشه صبر میکنیم تا
کارد به استخوان برسه و بعد به پا میخیزیم خودش یک درده ، حالا بگو چه کنیم؟؟؟؟ واقعأ چه کنیم؟؟؟؟؟

چه زیبا که یادآور حضور هموطنانت شدی
چه زیبا که کلیپ مستندی از امروز و دیروزهای ایران کردی
مگر تو یادآور عظمت این مملکت پاره پاره باشی
مرسی از این همه عشق

تا نوبت ما شد، همه چی زیروزبر شد
در دورۀ ما، نوبتِ اما و اگر شد

یک خنزریِ پنزری از ره نرسیده
شاهنشه اسلامی عمامه بسر شد

هر راه سوی چاه، سراسیمه روان گشت
هر بد که در اندیشه ی ما بود، بتر شد

هر پویش و هر جوشش و هرکوششِ ناچیز
همسایه ی دیوار به دیوارِ خطر شد

فواره خون از دل این خاک بپاخاست
جام دل ما، کاسه ای از خون جگر شد

در همهمه ی خیزوستیزی که شد آغاز
این سینه ی ما بود که بیهوده سپرشد

بیدِکهنِ شهر که تندیسِ طرب بود
انداخته شد، دار شد و دستِ تبر شد

طومار مُغان، جِقّه ی کی، قُـبّه ی نادر
با تاجِ خشایار، همه بارِ سفر شد

خوردند و ببردند و به بیگانه سپردند
فرهنگِ زمان،‌ سنّتِ بردار- و- ببر شد.

مام وطن آزرده و پژمرده و خاموش
سهم اش زجهان،‌ چشم تر و دامنِ تر شد

صدها سده گیتی هیجان داشت نه خیطی
تا نوبت ما شد، همه چی زیروزبر شد!

داریوش عزیزتر از جان
سازت اگر عشق بنوازد
همه ی خلقت خواهند رقصید
زبانت اگر شیرین باشد
همه ی پروانه ها گرد تو خواهند آمد
قلبت اگر دریای رحمت باشد
همه در آن جای خواهند گرفت

از اینکه عمزی سازت همیشه عشق نواز بوده و زبانت همیشه حقیقت گو و قلبت دریایی از انسانیت ازت ممنونم و امیدوارم قبل از مرگ حتی برای چند ثانیه تو را در آغوش بکشم

سلام برادر
مدت هاست که اینجا سری میزنم شاید از تو پیامی جدید بخوانم
بی اندازه خوشحالم که این پیام زیبایت رو امروز بعد از ماه ها دیدم و چه زیبا روزم را آغاز کردم
قبل از هر چیز لازم میدانم بگویم که من زندگی ام را مدیون تو هستم و پیام بهبودی را از تو ۷ سال و ۱۲ روز پیش از طریق آینه گزفتم و هر روز بعد از دعای آرامش دعا میکنم که سایه تو همدرد و ناجی انسانیت همیشه بر سر ما مردم باشد و شاید شاید روزی در کنارت در این خاک در این سرزمین کهن سرود دوباره میسازمت وطن را بخوانیم
زنده باشی برادر

شاید هرگز نتونم از نزدیک ببینمت
اما امیدوارم این پیام رو روزی بخوانی
تو همیشه برای من و ما سمبل یک انسان والا بودی
تو همیشه برای من و ما پیام آور امید و خوبی ها بودی
امروز با این کلیپ ما رو به خودمان نشان دادی و امید من
این است که با دیدن این کلیپ مردم ما به قدرت خودشون
قدرت یکی بودن قدرت همصدا بودن پی ببرن
ای کاش بتونم قبل از مرگ یک بار دست هایت را بفشارم
و گلویت را ببوسم

سلامی گرم به وجود بزرگوارت
من بر این باورم که تو سالهاست سعی کردی به ما کشاورزی را بیاموزی. امروزر همه ی ما کشاورزیم.
هر روز صبح که از خواب بر می خیزیم،
بذری را در مزرعه ی دلمان می کاریم و به اندازه ی همتمان به آن آب می دهیم.
بعد بذر ما و همتمان در پرتو مرور زمان رشد می کند و ما به فصل برداشت می رسیم.
در گذشته بذرهای ناخلفی هم کاشتیم که امروز برداشتمان
این چنین دردناک است
راستی شما چه بذری را در مزرعه ی دلتان کاشته اید؟
تشخیص دادنش چندان سخت نیست، کافیست به آنچه امروز برداشت می کنید، نگاهی بیندازید تا ببینید که حاصل دسترنجتان، میوه ی بذر امید و آرامش بوده و یا ناامیدی و ترس

داریوش تو از بوی گندم تا به امروز به ما آموختی که امروز و هر روز باید کشاورز امید و ‌آگاهی آرامش باشیم و تنها این بذر را در دل خود و اطرافیانمان بکاریم

داریوش عزیزم
با چه زبانی از این همه عشق میتوان قدردانی کرد
تو همیشه صدای خاموش ملت ایران رو به جهانیان رسوندی
ای کاش این حرکت ادامه پیدا کنه و این بار بقول خودت آگاهانه انتخاب کنیم. این پیام دقیقأ وصف حال ماست:

آب های جهان بوی نفت می دهند
نفت بوی دلار
دلار بوی خون
خون بوی ایدز
ایدز، بوی حقارت آدم های یک بار مصرف!
بچه ها، مراقب باشید
بنی آدم
اعضای خود می فروشد!

به امید اینکه روزی به این خاک بازگردی و آبادش کنی

سلام به تو بزرگمرد ایران زمین
زیگموند فروید گفته یشتر مردم علاقه چندانی به آزادی ندارند، چون آزادی مستلزم و در بر گیرنده ی مسئولیت است و بیشتر مردم از مسئولیت واهمه دارند. ما ملتی هستیم بی مسئولیت و همیشه طلبکار. همیشه نشستیم تا یکی بیاد کارمون رو راه بندازه - هرگز نخواستیم قبول کنیم و اعتراف کنیم که اشتباه کردیم چون اگر اعتزاف کنیم باید بعدش تغییر کنیم که این رو هم نمی خواهیم.
از تو سپاسگذارم که همیشه در کنار دردامون قدرت هامون رو هم نشونمون دادی -این ویدیوت بی نظیره چون پیامش هم تصویری و هم کلامی پیام بیداری و پیام همبستگی
زنده باشی همیشه

چاه های نفت زیر پایم
هیزم نانم بر پشت
چشم به کدامین افق بدوزم
در کشوری ک سر هر کوچه اش صندوقی
برای یاری به من است!!
اما من در فقر میسوزم.....

عزیز مایی
مگر تو فریاد ما را اینگونه به گوش دنیا برسانی
زیباترین کلیپ هایت بود
دست های پرتوانت رامی بوسم

با سفرۀ بی نان و نمکدان، چه نشاطی؟
با داغ جوان، گوشۀ زندان، چه نشاطی؟

با غصّه‌ی کم آبی و خشکیدگی خاک
در تفرش و کرمان و خراسان، چه نشاطی؟

با مُعضل اشرافیّتِ بیت وزیران
در شهر لواسان و جماران، چه نشاطی؟

با طفل یتیمی که به تاریکی شب‌ها
خوابیده به سرمای خیابان، چه نشاطی؟

وقتی برود پول من و مردم ایران
تا ونکوور و بالی و تایوان، چه نشاطی؟

تا در شرر زلزله‌ها کودک میهن
جان داده به کولاک زمستان چه نشاطی؟

تا خوردن اموال فقیران و ضعیفان
آسان شده بر جمع مدیران، چه نشاطی؟

تا دفتر آزادی ما، مشق ندارد
در خاطر یاران دبستان، چه نشاطی؟

تا گوش شما بر غم مردم شنوا نیست
بر چهرۀ پیران و جوانان، چه نشاطی؟

سلام به تو همیشه ماندنی
داریوش بزرگوار
ﺑﺮﺍی ﮔﺎﻣﻬﺎی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻗﺪﺭی ﻋﺰﻡ
ﺑﺮﺍی ﺯﺧﻤﻬﺎ ﻣﺮﺣﻢ،
ﺑﺮﺍی ﺍﺧﻤﻬﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ،
ﺑﺮﺍی ﭘﺮﺳﺶ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ،
ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ،
ﺑﺮﺍی ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ فرصت،
ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﺭﺅﻳﺎ،
ﺑﺮﺍی ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳرگشتگی ﺍﻳﻤﺎﻥ،
ﺑﺮﺍی ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﮕﺎنگی ﺍﻟﻔﺖ،
ﺑﺮﺍی ﻇﻠﻤﺖ ﺟﺎﻥ، ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻴﻬﺎی پی ﺩﺭ پی،
ﺑﺮﺍی ﻋﺰﻣﻬﺎی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻗﺪﺭی ﺭﺍﻩ...
ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﮑﻨﯿﻢ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺑﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺮﺻﺒﺢ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﻮﯾﻢ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺷﻮﯾﻢ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ و ﺑﺒﻮﯾﯿﻢ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﯿﻢ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ
ﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ
ﺍﺣﺴﺎﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ

داریوش زندگی کردن رو یادمون بده
چرا دیگه باهامون حزف نمیزنی اینجا؟
همه چیز تکراری شده
دردها تکراری
زخم ها تکراری
موسیقی تکراری
تصاویر تکراری
سلام ها تکراری
مرگ ها تکراری.........

سلام سالار
شاهکار کردی واقعأ شاهکار
مگر تو تصویر این مردم بدبخت رو به دنیا نشون بدی
ماها دیگه یادمون رفتی کی هستیم و از کجا آمدیم و خاک ما کجاست
مگر تو یادمان باشی
همیشه باش

گاه یک لبخند انقدر عمیق میشود که گریه می کنیم
گاه یک نغمه انقدر دست نیافتنی میشود که با ان زندگی می کنیم
گاه یک نگاه انچنان سنگین میشود چشمانمان رهایش نمی کند
گاه یک عشق انقدر ماندگار می شود که فراموشش نمی کنیم
فراموشت نکردم و هرگز نخواهم کرد .....
رویای تو را دیدن را نمی توان نوشت نمی توان گفت و حتی نمیتوان سرود
از تو گفتن قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی
و وجود تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند
و...و ما همچون غربت زدهگانی در اغوش بی کران دریای بی کسی
به انتظار ساحل نگاهت می نشینیم و می مانیم تا ابد
وتا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودمان بشوید
طنین همیشه زنده ملت ما مثل همیشه ...
ما منتظر خواهیم ماند
هر جا که هستی امیدواریم بهترین لحظه ها رو داشته باشی و همیشه باعث دلگرمی ما دل سوختگان

مگه تو تصویر این ملت دردکشیده رو به دنیا نشون بدی
دمت گرم سالار چی بگم اشکم رو با این کار درآوردی
هر چی بگم نمیتونم حسی که دارم رو درست بیان کنم
این خاک شادی رو از یاد برده این خاک امید رو از یاد برده
تنها امیدما تویی که از بد روزگار اونور دنیایی

سلام به صدای ایران
عزیزم اندیشه که جای خود داره این دولت این قوم سیاه و مرده پرست اراده ما رو کشته.......جرأت ما رو کشته
وقتی دور و برت رو نگاه میکنی و می بینی همه رفتن وقتی دور و برت رو نگاه میکنی و می بینی یاران همه رفتن به امید کی به امید چی باید بجنگی به امید کی واقعأ تو بگو که همیشه از ما گفتی و از ما خوندی - امروز دروغ و پول حرف اول رو توی این دنیای سیاه و خشک میزنه خوش به حال اونایی که پول دارن میان حدافل می بیننت ما اونم نداریم

همه ي ما بی اراده به دنبا مي آييم و با حيرت زندگی می كنيم،با حسرت می ميريم،
اين است مفهوم زندگي كردن.
پس هرگز به خاطر غم هايت گريه نكن و نگذار كه اين زمين پست شنونده آوای غمگين دلت باشد.
افسوس...
ان زمان كه بايد دوست بداريم كوتاهي مي كنيم
آن زمان كه دوستمان دارند لج بازي مي كنيم،
و بعد...
براي انچه از دست می دهيم ...آه مي كشيم.
داریوش ما فقط آزادی رو از دست ندادیم، ما انسانیت، ما غیرت، ما نفس کشیدن، ما عاشق شدن، ما دوست داشتن، ما مردانگی و لوتی بودن و خاکی بودن رو از دست داده ایم. اندیشیدن رو کی باید یاد ما بده؟؟؟؟؟؟‌

حتی کلمه ای کوتاه کافی بود تا دوباره با بالهای شکسته
در هوایت پروانه شوم...تا بشکنم
تمام مرزهای خیالی را که هیچ وقت حسِ خوبِ بودنت را خط نزد... صدایت کافی بود تا کالبدم تنگ شود برای دلی که با هزار زحمت به زنجیر کشیده بودمش...
آری صدایت کافی بود
اندیشه کشتنی نیست داریوش اما امید چرا

سر بهانه هایم را بریده ام
شاهرگ احساساتم را زده ام
رویا هایم را با مشتی قرص خواب آرام کرده ام
باز هم می پرسند زنده ای؟؟؟
آری زنده ام اما زنده ای که دچار مرگ تدریجی در یک حادثه شده است

آقای اقبالی عزیز
جورج اورول میگوید :
در روزگاری که دروغ یک واقعیت عمومی است، به زبان آوردن حقیقت یک اقدام انقلابی است.
شما تمام عمر با خواندن از حقیقت انقلاب کردی
با این ویدیو هم انقلاب کردی ، با این کلام با این انتخاب انقلاب کردی چون حقیقت قدرت مردم این خاک رو به خودشون نشون دادی حقیقت شادی و حقیقت تاریخ این خاک رو
به امید روزی که زنده باشم و بازگشت ات به این آب و خاک رو ببینم

آزادی آوردنی و یا به دست آوردنی نیست، آوردنی نیست که از جایی بیاوریم و یا از جایی برایمان بیاورند، به دست آوردنی هم نیست که در لحظه یی از تاریخ و برای همیشه به دست آید بلکه آزادی فرایندی همیشگی است که دائم و هر روزه تمرین می شود. اما قبل از تمرین آزادی می بایست تمرین آگاه شدن را به ملت ایران آموخت، شاید این رسالت تو بود
این کلیپ یکی از زیباترین کارهای توست و این پیام یکی از ماندگار ترین کلام های تو
زنده باشی برادر

سلام به تو بزرگوار
خواستم بگم سکوت ما از رضایتمان نیست، بلکه از ترس، بزدلی، بی تفاوتی، و تک روی مان است - ملتی که اکسیژن اطلاعات رو سال هاست ازش گرفتن، ملتی که زیر بار فشار فقر مجالی برای نفس کشیدن نداره - ملتی که روح اش رو شکستن چه جوری برای چه حقی بجنگه؟ وقتی حتی نمیدونه حق اش چیه ؟ برای چی زنده هست؟
شاید شاید شاید فقط تو بتونی این جهل مرکب رو با صدات پاک کنی - شاید فقط تو بتونی آینه تو جلوی روی این ملت بزاری تا تصویر حقیقی مرگ تدریجی رو ببین و به خودشون بیان
ای کاش همیشه باهامون حرف میزدی
ای کاش فرسنگ ها دور نبودی
ای کاش فقط خارج نشین ها اجازه دیدنت رو نداشتن
ای کاش آنقد نزدیک بودی که سرم رو روی شانه هات میزاشتم و یک دل سیر گریه میکردم برای نادانی همه مون ای کاش

داریوش عزیز
سلام برادر ،
اینجا همه چیز رو کشتن، از خاک تا آب
اینجا دیگه چیزی برای دزدیدن نمونده
ریشه های این تمدن همه خشک شده
مگه با صدای تو مگه با تو دوباره آبیاری بشه
این کلیپ ات شاهکاری موندنی مثل خودته شاهکار
اره برادر ایران وطن ماست کورش پدر ماست و داریوش ناجی ما
گلو ی پزتوانت رو بوسه باران میکنم

مردمان شهر برای آزادی تابوت ساختند و برای عشق مرز ...
غافل از اینکه نه آزادی در تابوت جا می گیرد و نه عشق مرز می شناسد.
سپاسگذارتیم برای شرف ات ، برای اینکه با این ویدیو کلیپ نشون دادی که وجود این ملت هنوز ارزش داره، با چنگ و دندان آخرین نفس هاشون رو هنوز با وطن پرستی و برای عدالت دارن به شما ها که اونور آب ها نشستنید نشون میدن
از اینکه یادشون هستی سپاسگذارتم
امیر

سلام به تو برادر بزوگوارم
سلام به تو که همیشه بیداری
سلام به تو که جایگاه ملت ات رو با این عظمت به هممون نشون دادی
سلام به تو که قوم های سرزمین ات رو فراموش نکردی
سلام به تو که مردانگی و شرف رو همیشه زنده نگاه داشتی
داریوش زنده باشی همیشه
برادرت اشکان

انسان باید آنقدر بزرگ باشد که اشتباهات خود را قبول کند، آنقدر باهوش باشد که از آنها سود ببرد، و آنقدر قوی باشد که آنها را اصلاح کند.
دمت گرم که تصویر مردم ما رو با شادی و با غرور و با جرأت اینظوری به دنیا نشون دادی
چرا کم مینویسی چرا کم با ما حرف میزنی؟؟؟؟
ای کاش روزی این خاک خسته با تو زنده بشه

داریوش عزیزم
مگر تو فقط به یاد و به فکر این ملت سیاه پوش شکسته باشی- شاید با دیدن این ویدیو بعضی از هموطنانمان از خواب بیدار بشن شاید با دیدن اینکه میشه در کنار هم بود انرژی بگیرن، میشه ما میتونیم اما فقط با وجود تو با صدای تو این قشنگترین کلیپی بود که تا حال درست کردی
دست های پرتوانت رو می بوسم