سلام آقای اقبالی
امیدوارم خوب باشید.
از سال 2007 با شما مکاتبه داشتم.اون وقتا ترانه ها و اشعارم رو براتون ارسال کردم و خیلی امیدوارم کردین و گفتین برای آلبومهای آینده همکاری می کنیم. حتی ازم خواستین که در تماس باشیم. مدتی از طریق ایمیل باهاتون در تماس بودم.اما از حدود 5 سال پیش ارتباطم باهاتون قطع شد و دیگه جوابی به ایمیلهام ندادبن. من کلی ترانه به عشق شما نوشتم که بخونید.خواهش می کنم اجازه بدین ترانه هام رو دوباره ارسال کنم.به من آدرس ایمیل خودتونو بدین تا کارهام رو ارسال کنم.
ارادتمند
نیما شوکتیان
این متن رو در نظرات منتشر نکنید.

سلام به صدای ملت ایران
از اینکه هیچوقت و در هیچ شرایطی تنهامون نزاشتی دست هاتو میبوسم و امیدوارم روزی طنین صداتو و وجود بزرگوارت رو توی خاک ایران ببینم
سرافراز باشی

شهین

سلام برادر
از کجا شروع کنم؟ حس میکنم هیچکس حرف حساب در این ممکلت سرش نمیشه

فرتور خانم آزاده اردکانی، رییس موزه ملی ایران که در آسانسور مشغول ایفای نقش در کنار آقای وزیر بودند را نشان می دهد! به راستی که ایشان سمبل یک بانوی کامل مسلمان هستند که با استفاده از حجاب اسلامی خواستار تطهیر ماهیت راستین خویشند.
یکی از مَزایایِ حجابِ اسلامی: سکسِ بی دَردسَرِ وَزیر عُلوم دَر آسانسور!
فرتور جوان بیگناه عراقی را نشان می دهد که به دست مسلمانان سنگسار گشته و کشته شده است. انجام دادن اینگونه اعمال نکبت بار ارتجاعی تنها از یک مسلمان و یا خردباخته دینی انتظار می رود و یک انسان با سواد و آگاه هرگز دست به چنین جنایاتی نمی زند.
سنگسار نود جوان عراقی به دلیل مُدل موی شان نمونه دیگری از رأفت اسلامی است
سگان ولایت، درهفته سالروز ولادت فاطمه به جان بانوان گرانقدر کشورمان افتادند
سگان ولایت، درهفته سالروز ولادت فاطمه به جان بانوان گرانقدر کشورمان افتادند
به راستی در زمانه ای که دانشمندان و پژوهشگران بر روی کراتِ دیگر کهکشان در حالِ تحقیق و جستجو برای زندگی هستند و انسان ها با تکیه بر دانش و علم شان موفق به کشف و اختراع چیزهایی شده اند که زندگی آدمی را راحت تر نموده و دیگر شخصی برای خلاصی از شر یک بیماری، احتیاج به دعا کردن ندارد؛ بسیار به دور از خرد است که تمامی این دستاوردهای زمینی را به قدرتی مافوق و آسمانی ربط دهیم.
ادیانِ موهومِ آسمانی و نقشِ پُر رنگ شان در ویرانی زندگی های زمینی!
فرتور ثمانه عظیمی، دختر بچه بینوایی را نشان می دهد که به خاطر آتش سوزی در کلاس مدرسه اش، در روستای درودزن مرودشت از توابع شیراز، سوخته و زیبایی و سلامتش را از دست داده است. روستاییان از داشتن مدارس امن و استاندارد نیز محرومند.
نگاهی به فرهنگ دهاتی و عقب ماندگی فکری در روستاهای ایران – بخش دوم
اسلام، ارتجاع و توحش؛ سه همراه جداناشدنی!
اسلام، ارتجاع و توحش؛ سه همراه جداناشدنی!
۳۲۲۵
پخش
۰ ۳۱۹۰ چنانچه این مقاله را پسندید، خواهشمند است آنرا بازپخش فرمایید.
آیا باید به هر باور و عقیده ای احترام گذاشت؟ ۳۵
سیروس پارسا نوشته سیروس پارسا | ۱۱:۰۷ گرينويچ - شنبه ۲۶ فروردین ۱۳۹۱
در باب احترام به عقاید می توان ساعت ها بحث کرد و به هیچ نتیجه ای هم نرسید، چرا که ممکن است طرف مقابل شما یک انسان مذهبی خردباخته و متعصب بوده و گوشش به هیچ حرف راستی بدهکار نباشد. اما به هر روی، هر عقیده و باوری شایسته احترام نیست، همانطور که هر انسانی لایق احترام، و یا هر پدر و مادری شایسته سر تعظیم فرود آوردن و ستایش کردن نمی باشند.

احترام باید کسب شود، عقیده ها و باور ها و یا اشخاص، بنا بر بازخوردی که در سطح اجتماع و در میان مردمان دارند، مورد بررسی قرار خواهند گرفت و بر اساس تأثیری که روی اجتماع داشته اند، یا احترام کسب خواهند کرد و یا مورد تنفر مردمان قرار خواهند گرفت.

زمانی که یک دین، آیین و یا باوری، مردمان را به عقب ماندگی و واپسگرایی و توحش دعوت می کند و ایشان را از پیشرفت، روشنفکری و انسان دوستی باز می دارد، آن باور، دین و یا آیین، همچون سَم کشنده و مهلک است و باید با پادزهر خردگرایی و روشنگری به مقابله با آن پرداخت.

فرتور ختنه کردن دختران بینوا را نشان می دهد. آیا باید به عقاید این دیوانگان هم احترام گذاشت؟ به عقاید مسلمانانی که بمب به خود بسته و صدها نفر را در یک زمان می کشند چه؟ آیا عبارت احترام به عقاید دیگران، مغلطه ای نخ نما و کلیشه ای نیست؟
اگر قرار باشد به خاطر کمیت دنباله روهای یک باور، بدان عقیده احترام گذاشت، ما مجبور خواهیم شد به عقاید تروریست های طالبان، صدام حسین، چنگیز خان مغول، آدولف هیتلر و دیگر جانیان تاریخ جهان احترام بگذاریم که اینکار خلاف عقل و منطق است. به راستی احترام گذاشتن به یک باور، به دلیل تعداد پیروانش نه دموکراسی، بلکه دیکتاتوری اکثریت است.

نگارنده پیشتر در رابطه با “دیکتاتوری اکثریت” مقاله ای نوشته و طی آن نگاشته به طور کامل، به موضوع احترام به عقیده ای خاص تنها به دلیل تعداد پیروانش، پرداخته است. اگر قرار باشد تمامی مردم دنیا به هر باوری احترام بگذارند، دیگر نقد و مخالفتی وجود نخواهد داشت و جامعه ای که در آن گروه مخالف و نقاد، فعالیت نداشته باشند، جامعه ای مریض و عقب افتاده خواهد بود.

به راستی وجود مخالفت و دیدگاه های متفاوت، موجب پیشرفت یک ملت و سلامت فکری آن جامعه می شوند چرا که نقد و مخالفت، مردمان را به اندیشیدن، مطالعه کردن و منطقی برخورد کردن در راستای پذیرفتن و یا رد کردن دیگر باورهای موجود در جامعه، وادار می نمایند.

دنیایی را تصور کنید که در آن باید به هر عقیده و باور انسان ستیز و پلیدی احترام گذاشت؛ جهانی که در آن مخالفت و اظهار تنفر کردن جُرم محسوب شود و یکایک انسان ها لایق ستوده شدن، به حساب آیند. آیا زندگی در چنین دنیای محدود و نمایشی، نفرت انگیز و نکبت بار نیست؟

چگونه می توان به باورهایی احترام گذاشت که زنان را نصف مردان و نادان می خوانند و از حضور بانوان در سطح جامعه جلوگیری می نمایند؟ چگونه می توان به باورهایی احترام گذاشت که در آن کودک آزاری، یکی از ستون های اصلی آن آیین می باشد و پدر و پدربزرگ یک کودک، حق کُشتن وی بدون بازخواست شدن از جانب قانون را دارند؟

احترام به عقاید یک مغلطه است که تنها دهان را پر می کند و به بحث خاتمه می دهد. مگر می توان به عقاید مسلمانانی که مردمان بیگناه را ترور کرده، کشته و شکنجه می دهند احترام گذاشت؟ مگر می توان به عقاید مردمانی که دختران کوچک بینوا را ختنه می نمایند، احترام گذاشت و درباره اش چیزی نگفت؟

ما نباید فقط چشم هامون رو بشوریم، باید مغزمون رو هم بشوریم و از این هم تعصب کور پاکش کنیم

شهریار از بجنورد

داریوش عزیزم
نمیدونم از کجا شروع کنم، خیلی فکر کردم چه جوری احساسم رو بیان کنم، دقایقی پیش داشتم به پیام هایی که برات بدنبال مصاحبه با هاشمی نوشته بودن رو میخوندم، تا استخوانم درد آمد، از بی رحمی و بی حرمتی ما مردم بی صفت !!!
همیشه کفتن دستهایی که کمک می کنند بسیار مقدس تر از لبهایی هستند که فقط دعا می کنند، ما خیلی مردمان بدبختی هستیم که با فکر های سیاه فقط و فقط حمله کردن و دیکته کردن رو بلدیم و پیشه میکنیم. ای کاش کسی بود به این بی صفت ها بگه تو که با بی شرمی تمام نشستی و هیچ غلطی توی زندگی ات نکردی و هیچ قدمی برای التیام دردهای هموطنانت برنداشتی به چه رویی به چه حقی به خودت این اجازه رو میدی که دهن کثیف ات رو باز کنی و به کسی که همه عمر ندای حق و آزادی برای ما ملت خواب و نادان بوده توهین میکنی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
راست میگویند که جواب ابلهان خاموشی است، اما خاموشی همه گناه ماست داریوش عزیز و مهربان
همیشه باشی ، سلامت باشی و پایدار
دست های پرتوان و قلب مهربانت را می بوسم

اگر به دست من بود،
عاشورای دیگری میساختم،
بجای سپر از کتاب،
بجای نیزه از قلم،
و بجای خون،از جوهر و دوات،
نماد میگرفتم،
بجای علم های سیاه،
پرچم سپید،
نشان پاکی و صلح،را
می افراشتم،
من اگر بودم،بجای نوحه و گریه،
ائین مهررزی،
و عشق ورزی،
و راستگویی،
و ازادگی،
بنیاد میکردم.
من اگر بودم
تصدق سلامت عزیزانم،
صلح جهانی،
مهری فراگیر،
و ثبات و ارامشی دامنگیر،
نذر میکردم،
نذر صداقت در گفتار،
سلامت در رفتار،
شرافت در اخلاق،
و ازادگی،
و رادمردی را در اعمال.
برایم عاشورا مکتبی بود برای اموختن و ازمودن،
نه محضری برای خوردن و اندوختن...

داريوش عزيز و بي همتا. من بيست و نه سال دارم و عاشق صدا و شخصيت و انسانيت شما هستم. من اخيرا سه مرحله مصاحبه ي شما راجع به سرگذشت و زندگيتان را تماشا كردم و چندين بار اشك هايم سرازير شد. شما فرشته ي آسمان هستيد. نهايت عشق، نهايت انسانيت، مهرباني، نهايت صداقت، نهايت فهم و كمال هستيد. كلمه به كلمه ي حرفهاي شما پر از معنا و معرفت و درس زندگي بود. من خيلي خيلي خوشحالم كه شما بر اين بيماري غلبه كرديد و از وقتي فهميدم هزاران برابر بيشتر شما را دوست دارم و به شما افتخار ميكنم. ترانه هايي كه بعد از غلبه بر بيماري خوانديد و همچنين ترانه هاي قديمي كه در دوران بازگشت به زندگي، دوباره اجرا كرديد به مراتب زيباتر و دلنشين تر و پر احساس تر و قوي تر شده است. اي كاش در يك كشور زندگي ميكرديم و ميتوانستم به ديدار شما بيايم. وجود و معرفت شما قابل ستايش است. هميشه از خدا براي شما و خانواده عزيزتان ارزوي سلامتي و عشق و ارامش دارم.

داریوش عزیزم

گــــ ـاهی وقتهــ ـا آدمهـــ ـا ،
از یکـــ جایی به بعــــــد ،از یکـــ روزی به بعـــــــد ،
از یکـــ (( نفــــــــــر )) به بعـــــد ،
دیگــــــــر هیچ چیز برایشان معنی ندارد ...
نه رنگـــ ها ،نه خیـابانهـــا ،نه فصلهــــــــا ...
گاهـــــــی وقتهــــا آدمهــ ـا
از یک نفــــــــر به بعــ ــــد فقط دلتنگ اند ...!
ما هم دلتنگ تو و آرزوهای رنگارنگ مون در این آشفته بازار منتظر آینده ایم
زنده باشی

ما که حالمان بد نیست..کمی ماه گونه تنهاییم...
خورشید گونه میسوزیم....ما که حالمان بد نیست...
خوشیم به خوشیهای گاه گاه...
خوشیم به کمی نوشته در دنیای مجازی...
ما که حالمان بد نیست .که به خندیدن هم دلخوشیم...
حالمان بد نیست..ظاهرا زیبا حسرت میخوریم ...
که خدا زیبا در حسرتمان نگه میدارد...
ما که حالمان بد نیست....خوبیم خوبه خوب...

انسان به میزان بر خورداری هایی که در زندگی دارد انسان نیست
بلکه درست به خاطر نیازهایی که در خویش احساس میکند انسان است
هر کسی به میزانی انسان تر است
که نیازهای کامل تر ومتعال تر و متکامل تر دارد
آدم های اندک نیاز های اندک دارند
آدم های بزرگ نیازهای بزرگ
باید انسان بودن پاک بودن مسئول بودن
و در اندیشه سرنوشت دیگران بودن
وظیفه باشد
بالاتر از آن صفت آدمی باشد
باز هم بالاتر
وجود آدمی باشد ...

داریوش عزیزم تو رو خدا بیشتر باهمون حرف بزن تنهایی درد بدیه

داریوش جان
شریعتی میگه بشر یک بودن است و انسان یک شدن
درد اینجاست که ما فقط فکر میکنم که هستیم، انسان شدن خیلی کار داره....اینکه تو هم یک انسان والایی و هم هستی برای ما ملت در خواب و بی تفاوت یک معچزه ست - معچزه ای که خیلی ها هنوز ازش هیچ خبری ندارن کاش بیشتر برای ماکه تشنه ایم بیشتر مینوشتی خوندن پستهات مثل یک مراقبه ست تنهامون نزار برادر - هستی تو ست که به ماهستی میده

دورود‌های بی‌پایان
کوتاه عرض کنم ایکاش تمام هنرمندان وطن‌پرستی و شرافت را از شما می‌آموختن ،ایران به وجود فرزندی چون شما پاره‌ی دل افتخار میکند حقا که نه فقط نامتان بلکه راهتان و مسلکتان یادآور شاهنشاه داریوش بزرگ است ، برایتان اول سلامتی و موفقیت در راهی که سالهاست قدم نهادید و بعد محقق شدن آرزوی ما و دیدار شما در ایران عزیزمان ، خاک پای شما و فدایی خاک ایرانم✌🌷

هر کدام از ما با نمادهایی که با خود حمل میکنیم به طور ناخود آگاه به زندگی خود معنا وهویت میبخشیم.
نمادهای ما:رنگی که انتخای میکنیم،لغاتی که با آن حرف میزنیم،آنچه در کیف خود داریم و...
هر زمان که آن نمادها جواب نمیده ما متوجه میشویم آن نماد گم شده یا شکسته ویا... این یعنی مرگ یک معنا ونیاز به معنای تازه وقطعا ورود نمادهای تازه،
پس مواظب باشید که هیچ نمادی نمیتواند تا آخر عمر با شما بیاید.

میگوید:راه رهایی از وابستگی چیست؟
میگویم:سفر به جایی که از آن مدام میگریزی
میگوید:بودن در آنجا ملولم میکند وبه دیگری میگریزم تا مسرور شوم
میگویم :تا حالا مسرور کننده جاودان یافته ای؟
میگوید:هنوز نه
میگویم :پس امید داری
میگوید :کاملا
میگویم:پس بقیه گفتگویمان باشد برای بعد
خوشحال از اینکه مغلوبم کرده است با تمام قوا از من دور میشود

داریوش جان عزیزم،
این شعر رو به تو برای تبریک تولدت هدیه میکنم،
تو راه کبوترهای زیادی رو به آسمان باز کردی
من پاکی شوهرم و پسرم رو مدیون تو هستم
آرزوم اینه که بتونن در کنار تو خدمت کنن

كبوتر و آسمان

بگذار سر به سينه من تا كه بشنوي
آهنگ اشتياق دلي دردمند را
شايد كه پيش ازين نپسندي به كار عشق
آزار اين رميده سر در كمند را
بگذار سر به سينه من تا بگويمت
اندوه چيست عشق كدامست غم كجاست
بگذار تا بگويمت اين مرغ خسته جان
عمري است در هواي تو از آشيان جداست
دلتنگم آن چنان كه اگر ببينمت به كام
خواهم كه جاودانه بنالم به دامنت
شايد كه جاودانه بماني كنار من
اي نازنين كه هيچ وفا نيست با منت
تو آسمان آبي آرام و روشني
من چون كبوتري كه پرم در هواي تو
يك شب ستاره هاي ترا دانه چين كنم
با اشك شرم خويش بريزم به پاي تو
بگذار تا ببوسمت اي نوشخند صبح
بگذار تا بنوشمت اي چشمه شراب
بيمار خنده هاي توام بيشتر بخند
خورشيد آرزوي مني گرم تر بتاب

فریده از نیوزیلند

از آلمان برات مینویسم

سلام داریوش گرامی،
ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ،ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ، ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ
ﻣﺜﻞ ﺁﻭﯾﺨﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺑﯽ ﭘﻮﺳﯿﺪه است
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ، ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ
ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎشی تا
ﺑﺘﻮﻧﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﻮﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺮﻭﯼ ﻭ
ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻭ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﻧﻤﯿﺸﻮﯼ ﻧﻤﺎﻧﯽ
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺧﻮﺏ ﺳﺖ
ﺳﺎﯾﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺳﺖ
ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ ﺑﺮﻩ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﮒ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺖ
ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﺍﺣﺴﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﺑﺰﻧﯽ
ﻭ ﺧﯿﺎﻁ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﺖ
ﺍﻣﯿﺪ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺭﺧﺘﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﯼ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻨﯽ
ﺗﺎ ﻧﺸﮑﻨﯽ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻤﺎﻧﯽ
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﯼ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﺴﺖ

تو راه زندگی کردن رو به خیلی ها یاد دادی، برات
آرزو میکنم که همیشه در سلامت و شادی زندگی کنی
تولدت مبارک

علی

تولدت مبارک سالار، من ۲۷ سال دارم از سنندج. ۵ ساله از ایران خارج شدم و سیاسی هستم، والان پناهنده هستم و چند ماهی سر مرز مقدونیه موندگار شدم .تو این مدت و چند سالی كه ایران بودم همیشه كاراتون رو دنبال میكردم و صدای شما تنها روزنه من بسوی آزادی بوده .خیلی دوست دارم باشما حرف بزنم و ازت تشکر کنم . زنده باشید

از مقدونیه

داریوش جان تولدت مبارک
من معتاد نیستم اما یک پناهجوی پر از دردم. خواستم از این موقعیت استفاده کنم و بگم که اگر بخاطر بهبودیچت نبود، اگر بخاطر این جلسات اینترنتی
آینه نبود شاید من سالها پیش مرده بودم. ۳ ساله که در استرالیا خراب شده پناهجو هستم، نه راه پس دارم و نه راه پیش، تنها امیدم به مشارکت با
بچه های پناهجوی دیگه توی سایت آینه است. از اینکه تنهامون نزاشتی همیشه مدیونتم
شاد باشی

تزمینیا \ استرالیا

سلام برادر، تولدت مبارک
آرزوم اینه که یک روزی بتونم تو رو توی خاک پاک ایران ببینم و با بچه های بهبودی پاکیمون رو در کوچه پس کوچه های ایران جار بزنیم. من پیام بهبودی رو از تو گرفتم، باورت نمیشه، ۹ سال پیش وقتی شنیدم تولدت رو بچه ها در ایران دارن جشن میگیرن تصمیم گرفتم به خیل شماها بپیوندم.
اگر امروز زنده ام، اگر امروز لحظه ها رو با شادی جشن میگیرم بخاطر توست.
تولدت مبارک
علیرضا - بابلسر

داریوش عزیزم از صمیم قلب تولدت رو بهت تبریک میگم، وقتی از همه کس و همه دنیا بریده بودم، وقتی دیگه تنها گزینه ام رو تماشای مرگ عزیزانم میدیدم ، شنیدن پیام بهبودی از برنامه آینه تلنگری بود که باعث شد تمام ناامیدی ام به ذره ای امید تبدیل بشه، الان نزدیک به ۷ ماهه که دو پسرم پاک هستن و تنها آرزوی من اینه که بتونن مثل تو به همدرداشون خدمت کنن. زنده باشی

مهرانگیز - گنبد کاووس

داریوش عزیزم ،
تولد آغاز زندگی است
خدمت کردن هنر زندگی است
عشق بخشی از زندگی است
مرگ آخر زندگی است
ولی
دوستی و دوست داشتن قلب زندگی است...
همیشه قلب های ما رو با حقیقت و عشق شاد کردی
تولدت مبارک ، آرزو دارم همیشه در کنار ما باشی
سیمین - تگزاس

سلام یاور
همیشه گفتن چیزهای خوب نصیب کسانی میشوند که باور دارند،چیزهای بهتر نصیب آنان میشوند که تلاش میکنند،
و بهترین چیزها نصیب کسانی میشوند که هرگز تسلیم نمیشوند...
ما نا باور داریم، نه تلاش میکنیم و نه هرگز تسلیم حاظریم
بشیم چون آدم های مغرور و نادان و یک دنده ای هستیم

سلام برادر، خواهش میکنم این متن رو به گوش همه هموطنانت برسون

مقاله ای از خانم دکتر شاهین/تهران

انقلاب نتيجه ناآگاهى بود
جنگ نتيجه انقلاب بود
عقب ماندگي نتيجه جنگ بود
تحريم نتيجه عقب ماندگى شد
و اختلاس و دزدى نتيجه تحريم!
فقر و فلاكت اقتصادى -فرهنگى نتيجه اختلاسها
ايمان و خرافات نتيجه فقر
و ناآگاهى نتيجه خرافات
اين چرخه ٤٠ سال كابوسي است كه با ناآگاهى شكل گرفت و هنوز هم با ناآگاهى ادامه دارد...

ايران کشوريست که توسط مردمش *چهار ميخ* شده..
ميخ اول : جهل
ميخ دوم : خرافات
ميخ سوم : تعصب کور
ميخ چهارم :امامزاده پرستی

ما جماعتی هستيم که ميخ بر دامان خود و کشورمان گذاشته و بر تخته چهارميخ کرديم که نه خود و نه کشور قادر به حرکت رو به جلو نيستيم..
گسستن از اين ميخ کوبها فقط با انديشيدن ممکن است، پس بايد احساس را کنارگذاشت و لحظه ای در تفکر عميق فرو رفت.

👈آهاي آقاي نسبتا محترم با شمام

وقتی که پوشاندن چندتار مو در محیط اجتماع مهمتر از مقابله با فسادهای درون جامعه بشود...
*نجابت* از بین میرود!

وقتی که کنترل ظاهر و صحبتهای مهماندار هواپیما مهمتر از نظارت فنی پیش از پرواز بشود...
*امنیت* از بین میرود!

وقتی که دلسوزی مسئولین برای کشورهای عربی مهمتر داخلی باشد
*بودجه مملکت* از بین میرود!

وقتی که زیارت سرزمین های عربی مقدس تر از خاک پاک وطنم باشد
*ارزشها* ازبين میرود!

وقتی که جرم اختلاس و رانت خواری نادیده گرفته ميشود و اقساط عقب افتاده یک کارگر ساده توهین آمیز قلمداد میشود
*عدالت* ازبين میرود!

وقتی که هزینه ساخت مسجد و ضریح طلا در کشورهای عربی واجب تر ازساخت بیمارستان و مدرسه در مناطق محروم و جنگ زده وطنم میشه
*ارزش پول* ازبين میرود!

وقتی که پول بادآورده و اضافه حاجی خرج مکه و کربلا رفتن بشه و روز به روز بر شمار گرسنگان و مستضعفان اضافه بشه
*وجدان بیدار* ازبين میرود!

وقتی که ختم قرآن، نماز، عبادت و دعای کمیل و.... به زبان عربی خونده بشه و معنی یک کلمه رو هم متوجه نشی
*اخلاق اجتماعی* از بین میره!

وقتی که خرافات و جهالت در جامعه جزو دستور کار باشه و ملت رو بلانسبت خر حساب کنن *اعتماد* دربين مردم از بین میرود!

وقتی که متن پرچم کشورم عربی ،نوشته های دیوارهای شهرم عربی، اذان و نیایش خداوند به زبان عربی، زبان بهشتيان به عربی عنوان شود
*زبان پارسی* ازبين میرود!

وقتی که بی کفایتی مسئولین باعث گرانی و قحطی و تحریم و نابودی ایران باشد
*درآمد و پس انداز و آرامش و تحکیم خانواده*ازبين میرود!

وقتی مسئولین بزرگترین دزدان سرگردنه هستند و بیانش تخلف باشد
*ایمان* دربين مردم از بین میرود!

وقتی که آدرس بهشت را به من و تو آموزش میدهند و خودشان خطاکارترین و دروغگو ترين باشند
*مذهب و اعتقاد* ازبين میرود!

وقتی که رشادت و پهلوانی اسطوره های وطنم در طول تاریخ نادیده گرفته شود و به جای آن روضه خوانی برای نیاکان اعراب مطرح شود
*ارزش ها* ازبين میرود...

وقتی که تفکیک جنسیتی مهمتر از احترام به حقوق انسان ها و ایجاد فرصت های برابر بشود...
*آزادی* از بین میرود!

وقتی که فیلتر کردن، سانسور و پارازیت انداختن مهمتر از حذف آسیب های اجتماعی بشود...
*شادابی* از بین میرود!

وقتی که فروش و سود بیشتر مهمتر از هزارجور پالم و زهر مار تو مواد غذایی بشود...
*سلامت* از بین میرود!

وقتی که تقلب و کپی کاری مهمتر از اندیشه و ایده پردازی برای پیشرفت بشود...
*خلاقیت* از بین میرود!

وقتی که ساخت و ساز بیشتر، مهمتر از حفظ محیط زیست و درختکاری میشه...
*طبیعت* از بین میرود!

وقتی که دلواپسی عقیدتی دانشجویان مهمتر از دلواپسی های علمی شان بشود...
*دانش* از بین میرود!

وقتی که دروغ و ریاکاری در ارتباطات مهمتر از صداقت و راستی بشود...
*اخلاق* از بین میرود!

وقتی که درآمد عسلویه به تنهایی درآمدی معادل *هفت* کشور معادل ایران باشد که *لارژ* زندگی کنن
سایر منابع نفتی و طلا ومس و فولاد و پسته وزعفران و.....
به کجا میروند!

وقتی که صدای بوق ماشینهای مدل بالا مهمتر از صدای تیشه فرهاد بشود...
*عشق* از بین میرود ،،،،

وقتی که این مطالب توسط من و تو خوانده میشود و سکوت میکنیم و جرات
نشر آنرا نداریم *شهامت* از بین میرود...

شدم گمراه و سرگردان،
میان این همه ادیان
میان این تعصب ها،
میان جنگ مذهب ها!

یکی افکار زرتشتی،
یکی افکار بودایی
یکی پیغمبرش مانی،
یکی دینش مسلمانی
یکی در فکر تورات است،
یکی هم هست نصرانی!
هزاران دین و مذهب هست،
در این دنیای انسانی ... خدا،
یکی... ولی... اما... هزاران فکر روحانی .... رها کردیم خالق را
گرفتاران ادیانیم!
تعصب چیست در مذهب؟!
مگر نه این که انسانیم؟! اگر روح خدا در ماست...
خدا گر مفرد و تنهاست ....
ستیز پس برای چیست؟!
برای خود پرستی هاست... من از عقرب نمی ترسم
ولی از نیش می ترسم
از آن گرگی که می پوشد
لباس میش می ترسم

از آن جشنی
که اعضای تنم دارند،
خوشحالم ولی،
از اختلافِ
مغز و دل با ریش می ترسم

هراسم ، جنگ بینِ
شعله و کبریت و هیزم نیست
من از سوزاندنِ
اندیشه در آتیش می ترسم

تنم آزاد؛ اما،
اعتقادم سست بنیاد است
من از شلاقِ
افکار تهی بر خویش می ترسم

simin behbahani

گاهی وقتا تو این آشفته بازار
دلم می گیره ازدست جنونم
به خود می گم اگه دنیا بسوزه
نباید شعر دل تنگی بخونم
نمیشه-باورت میشه-نمیشه
که آدم باشی وآتش نگیری
قراره وقتی از حسرت بخندی
قراره وقتی از غربت بمیری
شب از دشنام پرشد کوچه ازسنگ
ومن ازاحتمال باتو بودن
رهایم کردی از پرواز وحالا
دلم داره خیال باتو بودن
تواین شهنومه تو رستم نمی خوای
تموم عاشقات اسفندیارن
نشستی رو پرسیمرغ ومیگی
که باید چشماشونو در بیارن
زمستون شد نمیخوای گربگیره
کسی که برق حسرت تو چشاشه
تو که جاری میشی توخاطراتش
تموم بغض عالم تو صداشه
بهت گفتم اگه لیلام نباشی
خودم را میکشم باور نکردی
ببینم شعر من پایان گرفته
توکه دیگه نمیری بر نگردی
بادرودفراوان اگرمناسب تشخیص دادید این ترانه رابخوانید،بااحترام.مسعودسلاجقه

گاهـــــــی سکوت کـــن ماننـــــــد​ ​خورشیــــــــــــد
گاهــــــی لبخـــند بــــزن مثــــل مــــــــــــــــاه
گاهــــــی ســــرت را رو بــه آســـمان کـن و چشم هایـــت را ببند
گـــــــــــاه بگـــــــــــو حــــــرف هایـــــی را کـــه بــــرای نگفــتتن داری
گـــــــــــاه بــــه دل یــــک دوست بفرست احساساتــــــی را که در هیچستـــــــــان قلبت به فرامــوشــــــــی سپرده
گـــــــــــاه دوســـــت بــــــدار آنــــــان را کــه "روزگاری" دوسـت داشته ای

گـــــــــــاه ببار بر درختــــــــــی که سرسبزش پنداشتــــتته ای و بـــــــــی نیاز به بــــارانت
گــــــــــــاه فراموش نــــــکن دوستانــــــــی را کــه "دیگر" دوست نیستند
گـــــــــــاه تنها شو بــه تنهایـــــــــی نور
گـــــــــــاه فریاد کن از پس دیـــوارهای ساختگــــــــی ذهنت
گــــــــــاه به محبت بگیـــــــــــر دست دوست و بازوی دوستــــــداری را
گــــــــــاه بگذر از چیزهایـــــــی که بسیار دوستشان داری کــه اوج هر دوست داشتنــــــــی گـــــــذر hست

گــــــــــاه رها کن قلمت را در جریان بـــــــی امان احساس
گــــــــــاه پــــــرواز کن بـا بــال های خیالت
گــــــــــاه زلال باش
گــــــــــاه با شکوه باش مثــــل نیلوفر
گــــــــــاه زیبا باش مانند "خودت"
گاهــــــی اشک بریز برای آنانــــکه "نمـــــی فهمند" تنهایــــــی

همیشه گفتن ﺍﺯ ﻣــﺮﮒ ﻧﺘﺮﺳﯿـــﺪ !
ﺍﺯ ﺍﯾــﻦ ﺑﺘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺯﻧــــﺪﻩ ﺍﯾﺪ
ﭼـــﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻤﯿــﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡانسانیت...

داریوش ما همه خیلی وقته که مردیم... فقط چون همیشه با انکار و دروغ زندگی کردیم چون همیشه با مدارا بزرگ شدیم و بعد هم باهاش پیر شدیم فقط خودمون رو گول میزنیم که زنده ایم

سلام برادر
این چه فلسفه تاریکیه که همه ما داریم وجدانمون رو وادار میکنیم که چیزهایی که می بینیم رو انکار کنیم؟
حتمأ میگی اینم یه چور بیمار فرهنگیه؟
خسته شدم واقعأ خسته شدم از این همه بی معرفتی
حس میکنم تو هم محتاط شدی یه جورایی ، همه میگن
اما دلم میخواد هنوز فکر کنم تو همون جنگجوی همیشگی مایی تنهامون نزار

روزگاره بدیه داریوش
پر از حزف اما ابدیتی پوشالی
من نمیدانم انسان‌ها با چه اسلحه‌ای در جنگ جهانی سوم با یک‌دیگر خواهند جنگید، اما در جنگ جهانی چهارم، سلاح آنها سنگ و چوب و چماق خواهد بود.

بقول انیشتن : گر انسان‌ها در طول عمر خویش فعالیت مغزشان به اندازه یک میلیونیوم معده‌شان بود، اکنون کره زمین تعریف دیگری داشت.
زنده باشی داریوش

فقط خواستم بگم که اگر امروز همه چشم انتظار و گوش انتظارت هستند نه بخاطر ترانه هات ولی بخاطر اینه که با انسانیت ات با مردانگیت ثابت کردی که در عمل دلسوز هستی چون تنها نشان از مردم دوستی موندی و احترامت بالا تر
از محبوبیت ات ارزش داره
سپاس

سلام به کسی که هنوز به دردهای ما گوش میده
یک وقت هایی باید
رویِ یک تکه کاغذ بنویسی
تعطیل است
و بچسبانی پشتِ شیشه‌یِ افکارت
باید به خودت استراحت بدهی
دراز بکشی
دست هایت را زیر سرت بگذاری
به آسمان خیره شوی
و بی خیال سوت بزنی
در دلت بخندی به تمام افکاری که
پشت شیشه‌یِ ذهنت صف کشیده اند
آن وقت با خودت بگویی:
بگذار منتظر بمانند.

صادق هدایت در کتاب بوف کور خود می نویسد:

" در زندگی درد هایی است که روح انسان را از درون مثل خوره می خورند و می زدایند،این درد ها را نه می شود به کسی گفت و نه می توان جایی بیان کرد..!"

به قسمتی از درد های اجتماعی ما ایرانیان توجه کنید:

1-اکثر ما ایرانی ها تخیل را به تفکر ترجیح می دهیم.
2-اکثر مردم ما در هر شرایطی منافع شخصی خود را به منافع ملی ترجیح می دهیم.
3-با طناب مفت حاضریم خود را دار بزنیم.
4-به خوش بینی بیش از منطق بینی تمایل داریم.
5-بیشتر نواقص را می بینیم اما در رفع انها هیچ اقدامی نمی کنیم.
6-در هر کاری اظهار فضل می کنیم ولی از گفتن نمی دانم شرم داریم.
7-کلمه من را بیش از ما به کار می بریم.
8-غالبا مهارت را به دانش ترجیح می دهیم.
9-بیشتر در گذشته به سر می بریم تا جایی که اینده را فراموش می کنیم.
10-از دوراندیشی و برنامه ریزی عاجزیم و غالبا دچار روزمرگی و حل بحران هستیم.
11-عقب افتادگی مان را به گردن دیگران و توطئه انها می اندازیم،ولی برای جبران ان قدمی بر نمی داریم.
12-دائما دیگران را نصیحت می کنیم،ولی خودمان هرگز به انها عمل نمی کنیم.
13-همیشه اخرین تصمیم را در دقیقه 90 می گیریم.
14-غربی ها دانشمند و فیلسوف پرورش داده اند،ولی ما شاعر و فقیه!
15-زمانی که ما مشغول کیمیا گری بودیم غربی ها علم شیمی را گسترش دادند.
16-زمانی که ما با رمل و اسطرلاب مشغول کشف احوال کواکب بودیم غربی ها علم نجوم را بنا نهادند.
17-هنگامی که به هدف مان نمی رسیم،ان را به حساب سرنوشت و قسمت و بد بیاری می گذاریم،ولی هرگز به تجزیه تحلیل علل ان نمی پردازیم.
18-غربی ها اطلاعات متعارف خود را روی شبکه
های خبری در دسترس عموم قرار می دهند،ولی ما انها را برداشته و از همکارمان پنهان می کنیم.
19-مرده هایمان را بیشتر از زنده هایمان احترام می گذاریم.
20-غربی ها و بعضا دشمنان ما،ما را بهتر از خودمان می شناسند.
21-در ایران کوزه گر از کوزه شکسته اب می خورد.
22-فکر می کنیم با صدقه دادن خود را در مقابل اقدامات نابخردانه خود بیمه می کنیم.
23-برای تصمیم گیری بعد از تمام بررسی های ممکن اخر کار استخاره می کنیم.
24-همیشه برای ما مرغ همسایه غاز است.
25-به هیچ وجه انتقاد پذیر نیستیم و فکر می کنیم که کسی که عیب ما را می گوید بدخواه ماست.
26-چشم دیدن افراد برتر از خودمان را نداریم.
27-به هنگام مدیریت در یک سازمان زور را به درایت ترجیح می دهیم.
28-وقتی پای استدلالمان می لنگد با فریاد می خواهیم طرف مقابل را قانع کنیم.
29-در غالب خانواده ها فرزندان باید از والدین حساب ببرند،به جای اینکه به انها احترام بگذارند.
30-اعتقاد داریم که گربه را باید در حجله کشت.
31-اکثرا رابطه را به ضابطه ترجیح می دهیم.
32-تنبیه برایمان راحت تر از تشویق است.
33-غالبا افراد چاپلوس بین ما ایرانیان موقعیت بهتری دارند.
34-اول ساختمان را می سازیم بعد برای لوله کشی،کابل کشی و غیره صد ها جای ان را خراب می کنیم.
35-وعده دادن و عمل نکردن به ان یک عادت عمومی برای همه ما شده است.
36-قبل از قضاوت کردن نمی اندیشیم و بعد از ان حتی خود را سرزنش هم نمی کنیم.
37-شانس و سرنوشت را برتر از اراده و خواست خود می دانیم

ای کاش بیشتر باهامون حرف میزدی
ای کاش این همه ازمون دور نبودی که این همه تنها بشیم

ما که حالمان بد نیست..کمی ماه گونه تنهاییم...
خورشید گونه میسوزیم....ما که حالمان بد نیست...
خوشیم به خوشیهای گاه گاه...
خوشیم به کمی نوشته در دنیای مجازی...
ما که حالمان بد نیست .که به خندیدن هم دلخوشیم...
حالمان بد نیست..ظاهرا زیبا حسرت میخوریم ...
که خدا زیبا در حسرتمان نگه میدارد...
ما که حالمان بد نیست....خوبیم خوبه خوب...

با سلامی گرم به تو استاد زندگی
این نامه رو جایی خوندم و فکر کردم به جاست که اینجا با شما تقسیم اش کنم، پیام اش با پیام تو معلم زندگی ما یکی است....

من يک معلم می‌مانم و تو يک زندانبان

زئوس، خدای خدايان فرمان داد تا پرومته نافرمان را به بند کشند و اين‌گونه بود حکايت من و تو اينجا آغاز شد

تو ميراث‌خوار زندانبانان زئوس گشتی تا هر روز نگهبان فرزندی از سلاله آفتاب و روشني گردی و برای من و تو زندان دو معنای جداگانه پيدا کرد، دو نفر در دو سوی ديوار با دری آهنی و دريچه‌ای کوچک ميان آن، تو بيرون سلول، من درون سلول.

حال بهتر است همديگر را بهتر بشناسيم.

من معلمم... نه نه...

من محصل خانعلی‌ام، همان معلمی که ياد داد چگونه خورشيدی بر تخته سياه کلاس مان بکشيم که نورش خفاش‌ها را فراری دهد.من دانش‌آموز صمد بهرنگی‌ام، همان که «الدوز و کلاغ‌ها» و «ماهی سياه کوچولو» را نوشت که حرکت‌کردن را به همه بياموزد. او را می‌شناسی‌؟ می‌دانم که نمی‌شناسی.

می‌دانی او که بود؟

من همکار بهمن عزتی‌ام، مردی که هميشه بوی باران می‌داد و انسانی که هنوز مردم کرمانشاه و روستاهايش با اولين باران پایيزی به ياد او می‌افتند، اصلا مي‌دانی او که بود؟ می‌دانم که نمی‌دانی.(۲)

من معلمم، از دانش‌آموزانم لبخند و پرسيدن را به ارث برده‌ام.

حال که من را شناختی، تو از خودت بگو، همکارانت که بوده‌اند، خشم و نفرت وجودت را از چه کسی به ارث برده‌ای، دستبند و پابندهايت از چه کسی به جا مانده؟ از سياهچال‌های ضحاک؟

از خودت بگو، تو کيستی؟ فقط مرا از دستبند و زنجير و شلاق، از ديوارهای محکم ۲۰۹، از چشم‌های الکترونيکی زندان، از درهای محکم آن مترسان، ديگر هيچ هراسی در من ايجاد نمی‌کنند. عصبانی مشو، فرياد مکش، با مشت بر قلبم مکوب که چرا سرم را بالا می‌گيرم، داستان مشت تو و سر زن زندانی را به ياد دارد

مرا مزن که چرا آواز می‌خوانم، من کوردم، اجداد من عشق شان را، دردهاي شان را، مبارزاه شان را و بودن شان را در آوازها و سرودهای شان برای من به يادگار گذاشته‌اند. من بايد بخوانم و تو بايد بشنوی. و تو بايد به آوازم گوش دهی، می‌دانم که رنجت می‌دهد.

مرا به باد کتک مگير که هنگام راه‌رفتن صدای پايم می‌آيد، آخر مادرم به من آموخته، با گام‌هايم با زمين سخن بگويم، بين من و زمين، پيمانی است و پيوندی که زمين را پر از زيبایی و پر از لبخند کنم. پس بگذار قدم بزنم، بگذار صدای پايم را بشنود، بگذار زمين بداند من هنوز زنده‌ام و اميدوار.

قلم و کاغذ را از من دريغ مکن، مي‌خواهم برای کودکان سرزمينم لالایی بسرايم، سرشار از اميد، پر از داستان صمد و زندگيش، خانعلی و آرزوهايش، از عزتی و دانش‌آموزانش، می‌خواهم بنويسم، می‌خواهم با مردمم سخن بگويم، از درون سلولم، از همين‌جا، می‌‌فهمی چه می‌گويم؟ می‌دانم به تو آموخته‌اند از نور، از زيبایی‌ها، از انديشه و انديشيدن متنفر باشی.

اما نترس به درون سلولم بيا، مهمان سفره کوچک و پاره من باش، ببين من چگونه هر شب همه دانش‌آموزانم را مهمان می‌کنم، برای شان چگونه قصه می‌گويم، اما تو که اجازه نداری ببينی، تو که اجازه نداری بشنوی، تو بايد عاشق شوی، بايد انسان شوی، بايد اين سوی درب باشی تا بفهمی من چه می‌گويم.

به من نگاه کن تا بدانی فرق من و تو در چيست، من هر روز بر ديوار سلولم دستان دلدارم را و چشمان زيبايش را می‌کشم، و انگشتانش را در دست می‌گيرم و گرمی زندگی را در دستانش و انتظار و اشتياق را در چشمانش می‌خوانم، اما تو هر روز با باتوم دستت انگشتان نقش بسته بر ديوار را می‌شکنی و چشمان منتظرش را در می‌آوری، و ديوار را سياه می‌کنی.

دنيای تو هميشه تاريکی و زندان خواهد بود و «شعور نور» آزارت خواهد داد، من ماه‌ها است چشم انتظار ديدن يک آسمان پرستاره‌ام.

با ستاره‌های ياغی که در تاريکی از اين سوی آسمان به آن سوی آسمان پر بکشند و سينه سياهی را با نور بشکافند. اما تو سال‌هاست در تاريکی زندگی می‌کنی، شب تو بی‌ستاره است، می‌دانی آسمان بی‌ستاره يعنی چی؟ آسمان هميشه شب يعنی چی؟

اين بار که به ۲۰۹ برگشتم به درون سلولم بيا من برايت آرزوها دارم، نه از رنگ دعاهای تو که سراسر آتش است و ترس از جهنم، آرزوهای من پر از اميد و لبخند و عشق است. به درون سلولم بيا تا راز آخرين لبخند عزتی را پای چوبه دار برايت بگويم، می‌دانم که باز بندی بند ۲۰۹ خواهم شد، در حالی که تو با همه وجود پر از کينه‌ات بر سر من فرياد می‌کشی و من باز دلم برای تو و دنيای حقيری که دورت ساخته‌اند می‌سوزد. من برمی‌گردم در حالی که يک معلمم و لبخند کودکان سرزمينم را هنوز بر لب دارم.

معلم محکوم به اعدام، فرزاد کمانگر
بند بيماران عفونی زندان رجايی شهر کرج

۲۷ دی ۱۳۸۷ (۲۷ جدی ۱۳۸۷)

--

ای کاش انقدر دور نبودی داریوش، ای کاش میشد باهات برای چند ثانیه هم که شده درد دل کرد،
آدما دیگه از جنس قدیمی نیستن، همه با درد درست شدن، آنقدر مدارا رو یاد و عادتمون دادن که
از یه جایی به بعد . . .
مرض چک کردن موبایلت خوب میشه
حتی یه وقتایی یادت می ره گوشی داری
دیگه دلشوره نداری که گوشیتو جا بذاری
یا اس ام اسی بی جواب بمونه

از یه جایی به بعد . . .
دیگه دوس نداری هیچکس رو
به خلوت خودت راه بدی
حتی اگه تنهایی کلافه ات کرده باشه

از یه جایی به بعد . . .
وقتی کسی بهت می گه دوست دارم
لبخند میزنی و ازش فاصله میگیری

از یه جایی به بعد . . .
هر روز دلت برای یه آغوش امن تنگ میشه
اما دیگه به هیچ آغوشی فکر نمی کنی
از یه جایی به بعد . . .
حرفی واسه گفتن نداری
ساکت بودن رو به خیلی از حرفا ترجیح میدی
و می ری تو لاک خودت

از یه جایی به بعد . . .
از اینکه دوسِت داشته باشن می ترسی
جای دوست داشته شدن ها
توی تن و فکر و قلبت می سوزه

از یه جایی به بعد . . .
فقط یه حس داری حس بی تفاوتی
نه از دوست داشتن ها خوشحال میشی
و نه از دوست نداشتن ها ناراحت

از یه جایی به بعد . . .
توی هیجان انگیز ترین لحظه ها هم
فقط نگاه می کنی ...

من به اونجا رسیدم.....

زنده باشی یاور

داریوش عزیزم
اینکه میگن ترس بر ما حکومت میکنه درسته،
یه جای از زندگی هست ،
بری می ترسی ...بمونی می ترسی ...
باشی می ترسی ...نباشی هم می ترسی ...
کسی باشه ... می ترسی ...کسی نباشه هم می ترسی ...
کسی باشه تکیه کنی ... می ترسی ...
نباشه هم می ترسی ...
یه جای زندگی ترس میشه همه وجودت ... سلول سلوله بدنت ..
ما رو ترسو بدنیا آوردن، با ترس کنترلمون میکنن، با ترس از میمیریم.
چه جوزی نتزسیدن رو تو یادمون بده، تو نشون دادی از هیچکس و هیچ چیز نمیترسی
اگر ترس نبود ........

سلام سالار
این مطلب رو یه جا خوندم دیدم دلم میخواد اینجا برات بنویسم

بعضی درد ها تا مغز استخوان آدمی را میسوزاند...
درد دارد....
انسان باشی و پر از شعور...
درد دارد...
انسان باشی و پر از درک...
درد دارد انسان باشی و پر از انسانیت..
درد دارد..
وقتی انسانی وحشی تر از یک حیوان بشود..
و تو تنها خاموشی را برگزینی...

زنده باشی

سلام داریوش گرامی
تاریخ ما در ا ین متن خلاصه شده

ما کتاب کهنه ای هستیم ... سرتا پا غلط!

خواندنی ها را سراسر خوانده ایم ... امّا غلط!

سال ها تدریس می کردم ... خطا را با خطا

سال ها تصحیح می کردم، غلط را با غلط!

بی خبر بودم ... دریغا ... از اصول الدین عشق!

خط غلط، انشا غلط، دانش غلط، تقوی غلط!

دین اگر این است ! بی دینان زِ ما مؤمن ترند

این مسلمانی ست آخر؟ لا غلط ... الّا غلط !

روز اوّل درس مان دادند، یک دنیا فریب ...

روز آخر ... مشق ما این بود: یک عُـقـبا غلط!

گفتنی ها را یکایک هر چه باد و هر چه بود

شیخــنا فرمود ... امّا یا خطا شد ... یا غلط..!

گفتم از فرط غلط ها ... دفتر دل شد سیاه!

گفت می دانم ... غلط داریم آخر تا غلط !

روی هر سطری که خواندیم از کتاب سرنوشت

دیده ی من یک غلط می دید و او ... صدها غلط!

یا رب ... از تو مغفرت زیباست ،از ما اعتراف...

یا رب از تو مرحمت می زیبد و از ما غلط..

بسکه زندگی‌ نکردیم
وحشت از مردن نداریم
ساعتو جلو کشیدن
وقت غم خوردن نداریم

برای اون یه وجب خاک
همه دنیامونو دادیم
ما برای بوی گندم
خیلی‌ چیزامونو دادیم

هیشکی یادمون نداده
خنده هامونو ببینیم
این فقط درد وطن نیست
ما تو غربتم همینیم

کفاره نادانی ما چندان سنگینست
که به جبرانش دیری باید هر زمان منتظر
فاجعه ای دیگر باشیم
اگر از من شنوایی داری می گویم
هرکسی قطره خردی ست درین رود عظیم
که به تنهایی بی معنی و بی خاصیت ست
و فشار اب است ان ناچاری
که جهت بخش حقیقیست
ابلهان بگذار اسمش را تقدیر کنند
حرف من اینست
قطره ها باید اگاه شوند
که به همکوشی بی شک
میتوان بر جهت تقدیری فایق شد
بی گمان نا اگاهیست انچه اسانجو وامیدارد
که سراشیبی را
نام بگذارد تقدیر و مقدر را چیزی پندارد نمی یابد تغییر
اینچنین ست که ما-هم -من و تو
سرنوشتی اینسان می یابیم
تو غمین و مایوس مینشینی ساعتها
سر سکو جلو خانه تاریکت
غرق اندیشه بیحاصلی این همه سال
که چه بیهوده گذشت
و من این گوشه درین فکر عبث
که بیابم جایی همنفسی
غمگساری که غمی بگذارم با او
باری از دل بردارم از او
ودرین ساعت رود
سرخوش از باور تقدیری اسانجویان
همچنان در تک و در تازست
که چنین باور تا هست عمر ان بهره کش قحبه درازست.........

ای عقل خجل ز جهل و نادانی ما
در هم شده خلقی ز پریشانی ما

بت در بغل و به سجده پیشانی ما
کافر زده خنده بر مسلمانی ما

باید از خودمون شروع کنیم داریوش
هر کس از خودش، این روزها از سال ۲۰۰۰ که تو تعریف کردی خیلی وحشتناک تره ، ظالم تره ، دردناک تره.
اگر اینجا ایستادیم نتیجه انتخابات و تصمیمات و نادانی خودمونه و بس. خشت اول رو هم برامون کج گذاشتن و هم خودمون کج چیدیم.
با اینکه میدیدیم که کج میریم اما خدا عمر بده انکارو ، همیشه کج ها رو راست نشونمون میده.
هدایت از تو، ساختن از ما
یا علی

سلام به تو تنها مرد
مطلبی که نوشتی منو واداشت که این متن رو برات بنویسم:
دوره ٬ دوره ی اسکایپ و وایبر و مسنجرها شده...
نام آنسو را می گذاریم دوست مجازی........ولی
غافل از اینکه ٬
آنسو آدمی ست با احساسات حقیقی ........
دوستی که حقیقتا احساسش را و دلتنگی هایش را و
از همه مهمتر اعتمادش را میگذارد و حس لطیف و مهربانش را
با من و با تو و با ......درمیان میگذارد.
صادقانه می آید و برای دریافت آنچه که درجستجویش دست و پا میزند
تمامی احساسش را خرج میکند و همچنان است که این حقیقت تلخ
همواره وجود دارد که نامش را دوست مجازی میگذاریم تا دوستی حقیقی....
امید دارم که تنها یک دوست داشته باشیم ولی حقیقی نه مجازی.....
و یا دوست مجازی مونو حقیقی کنیم و به احساسمون ایمان داشته باشیم.
این درد داره که آدمها مجازی دوست میشوند....مجازی نفس میکشند
و گاهی باور کنید مجازی زندگی میکنند....این عصر مجازی ...
عصر عجالتا" هاست....و در نتیجه عصر مجازی عاشق شدنهاست.

خیلی چیزها بغیر از خودمون یادمون رفته داریوش

سلامی گرم به تو یاور
بقول کارل مارکس بزرگان، تنها از آنرو بزرگ جلوه می کنند
که ما زانو زده ایم ، پس بگذارید برخیزیم....
آرزوهات حرف دل ما رو میزنن، اما حقیقت زندگی همه ما رو هم بازگو میکنن، نه فقط ما ایرونی ها، همه مردم دنیا، نگاه کن ببین توی این دنیا چه خبره!!!!!! همش به دست ما انسان هایی که انسانیت مون رو گم کردیم.
داریوش یادمون بده انسانیت اصلأ یعنی چی؟ یادمون بده چون همه فراموش کردن یادمون بده

نمیدونم از کجا باید شروع کنم، هیجان اینکه باز برایمان نوشتی، یا درد اینکه مدت هاست از ما دوری، گله نمیکنم فقط انتقادم از روی دلتنگی هست ...
داریوش زا قدیم گفتن توی زندگی به هیچ چیز زیاد اعتماد نکن ..حتی سایه ات... که جاهای تاریک تنهات میذاره…
ما از سایه خودمون، از حقیقت خودمون میترسیم، ما همون خودم کردم که لعنت بر خودم بادیم.... همه این دردهایی که تو ارش نوشتی و یه عمر گفتی و خوندی همه کرده های ما انسان هایی هست که فقط ادعا داریم، بقول خودت همیشه طلبکاریم..... کی میخواهیم آدم یا انسان واقعی بشیم معلوم نیست، اما تو سکوت نکن، تو کنارمون بمان، تو تی تاریکی در کنارمون بمان
زنده باشی

قبل از هرچیز میخواستم از شما تشکر کنیم که بعد از مدت ها بازگشتید و با کلام زیبایتان ما رو با نوازش از خواب خرگوشی بیدار میکنید
وچود شما و دیدگاه شما و حس بیان شما برای من والاتر از هنر شماست شاید از این حرف خوشتون نیاد، اما برای من و بسیاری که الگو یی در زندگی نداریم، والدینی که درس زندگی و زندگی کزدن به ما بدن نداریم، فیلسوف مدرن نداریم، کسی که حقیقتأ حرف دل ما رو بزنه نداریم، رهبری که در عمل رهبری کنه نداریم شما برامون همه این ها هستین، ای کاش همه بقول شما یادمون بمونه که اینکه به گذشته خود نگاه کنید اشکالی نداره، اشکال وقتیست که به آن زل بزنید . . . و وحشتناک تر اینکه تکرارش کنین

همیشه باشی

درود بر استاد زندگی
این مطلب رو چند وقت پیش در یکی ار وبلاگ ها خواندم و خالی از لطف نیست که برای تنها کسی که این قوم رخمدار ما رو براستی شناخت اینجا بنویسم:
گاهی باید دلخوش بود به داشته ها، گاهی هم باید دل سپرد به نداشته ها.
چون نداشتن خیلی چیزها، خیلی وقت ها عالی ست! مثل نداشتن پول وقتی که اگر داشته باشی آدم دیگری می شوی. مثل نداشتن درک درست از هستی وقتی که اگر داشته باشی دق می کنی. دق می کنی از اینکه چقدر زود دیر شده و تو هنوز به اول اولین کوچه هم نرسیده ای چه برسد به خم آن!

چقدر خوب که ندارم.

که اگر می داشتم، باید وزنم ده کیلو کم می شد، خواب و خوراکم نصف می شد و زبانم کوتاه.

چقدر خوب که همین قدر فهم دارم که می فهم که نمی فهمم که درک درستی از خودم ندارم!...

داریوش ما خیلی مونده تا بفهمیم، به ما بفهمون.
زنده باشی

صد بار این پست رو خوندم و هر بار یک نکته چدید آموختم...
درست میگی، همه درباره اینکه دلشون چی میخواد همیشه حرف میزنن اما فقط تو یکی هستی که اونی که میگی رو انجام میدی. از جرف تا عمل فرسنگ ها فاصله هست برادر. عیب از خود ماست که فقط حرف میزنیم، فقط میخواهیم، همش طلبکاریم
یادت باشه یكرنگ كه باشی زود چشمشان را میزنی خسته میشن از رنگ تكراریت این روزها دوره رنگین كمان هاست...

سلام به مردی به بزرگی عشق
ای کاش بیشتر برامون مینوشتی، تو همیشه چیزهایی که همه جزأت گفتنشو نداشتن میگفتی ، خیلی وقت بود سکوت کرده بودی، دمت گرم که هنوز ما رو و مرامت رو فراموش نکردی

دنیای قشنگی نیست داریوش ، آدمها مثل رودخانه جاریند
زلال که باشی سنگهایت را میبینند وبرمیدارند و نشانه می روند درست به سمت خودت
با این وجود بازهم زلال باش داریوش .... این فرق رودخانه است با مرداب

زنده باشی

برادر سلام
عیدت مبارک
شنیدی میگن :
آدم های بزرگ عظمت دیگران را می بینند
آدم های متوسط به دنبال عظمت خود هستند
آدم های کوچک عظمت خود را در تحقیر دیگران می بیند . .

درد اینجاست که لان آدم های کوچک بر دنیا حکومت میکنند
منم دلم همه چیزهایی که نوشتی رو خیلی میخواد اما تنهایی چه جوزی این همه آرزو رو براورده کنیم داریوش ؟

آری از پشت کوه آمده ام...

چه می دانستم این ور کوه باید برای ثروت ،حرام خورد؟!

برای عشق باید خیانت کرد!

برای خوب دیده شدن باید دیگری را بد نشان داد!

برای به عرش رسیدن باید دیگری را به فرش کشاند!

وقتی هم دلیلش را می پرسم می گویند: از پشت کوه آمده!

ترجیح می دهم به پشت کوه برگردم...

و تنها دغدغه ام سالم برگرداندن گوسفندان از دست گرگ ها باشد،

تا اینکه این ور کوه باشم و گرگ ....

سال نو مبارک داریوش بزرگ

هیچکس مجبور نیست آدم بزرگی باشد انسان بودن کافیست، نیازی نیست كه اطرافمون پر از آدم باشه،
همون چندنفری كه اطرافمون هستندآدم باشند كافیه!
اما انسان بودن رو کی قراره یادمون بده؟؟؟ فقط یه نفر به فکر عاقل کردن ماست و اونم شما هستی. بقول خودت فقط کسی میتونه پاک بشه که بخواد، انسان شدن هم همینطوره.

سلام داریوش عزیزم
سال نو مبارک
فکر میکنم این دست نوشته صادق درد ما رو خوب بیان کرده

صادق هدایت در کتاب بوف کور خود می نویسد .. سی و هفت درد و عیب اساسی ما ایرانیان که هیچوقت درمان نشد..!
در زندگی درد هایی است که روح انسان را از درون مثل خوره می خورند و می زدایند،این درد ها را نه می شود به کسی گفت و نه می توان جایی بیان کرد..!
به قسمتی از درد های اجتماعی ما ایرانیان توجه کنید:

- اکثر ما ایرانی ها تخیل را به تفکر ترجیح می دهیم.
- اکثر مردم ما در هر شرایطی منافع شخصی خود را به منافع ملی ترجیح می دهیم.
- با طناب مفت حاضریم خود را دار بزنیم.
-به بدبینی بیش از خوش بینی تمایل داریم.
- بیشتر نواقص را می بینیم اما در رفع انها هیچ اقدامی نمی کنیم.
- در هر کاری اظهار فضل می کنیم ولی از گفتن نمی دانم شرم داریم.
- کلمه من را بیش از ما به کار می بریم.
- غالبا مهارت را به دانش ترجیح می دهیم.
- بیشتر در گذشته به سر می بریم تا جایی که اینده را فراموش می کنیم.
- از دوراندیشی و برنامه ریزی عاجزیم و غالبا دچار روزمرگی و حل بحران هستیم.
- عقب افتادگی مان را به گردن دیگران و توطئه انها می اندازیم، ولی برای جبران ان قدمی بر نمی داریم.
- دائما دیگران را نصیحت می کنیم، ولی خودمان هرگز به انها عمل نمی کنیم.
- همیشه اخرین تصمیم را در دقیقه 90 می گیریم.
- غربی ها دانشمند و فیلسوف پرورش داده اند، ولی ما شاعر و فقیه
-هنگامی که به هدف مان نمی رسیم، آن را به حساب سرنوشت و قسمت و بد بیاری می گذاریم، ولی هرگز به تجزیه تحلیل علل آن نمی پردازیم.
- غربی ها اطلاعات متعارف خود را روی شبکه اینترنت در دسترس عموم قرار می دهند، ولی ما آنها را برداشته و از همکارمان پنهان می کنیم.
- مرده هایمان را بیشتر از زنده هایمان احترام می گذاریم.
- غربی ها و بعضا دشمنان ما، ما را بهتر از خودمان می شناسند.
- در ایران کوزه گر از کوزه شکسته آب می خورد.
- همیشه برای ما مرغ همسایه غاز است.
- به هیچ وجه انتقاد پذیر نیستیم و فکر می کنیم که کسی که عیب ما را می گوید بدخواه ماست.
- چشم دیدن افراد برتر از خودمان را نداریم.
- به هنگام مدیریت در یک سازمان زور را به درایت ترجیح می دهیم.
- وقتی پای استدلالمان می لنگد با فریاد می خواهیم طرف مقابل را قانع کنیم.
-اعتقاد داریم که گربه را باید در حجله کشت.
- اکثرا رابطه را به ضابطه ترجیح می دهیم.
- تنبیه برایمان راحت تر از تشویق است.
- غالبا افراد چاپلوس بین ما ایرانیان موقعیت بهتری دارند.
- اول ساختمان را می سازیم بعد برای لوله کشی، کابل کشی و غیره صد ها جای آن را خراب می کنیم.
- وعده دادن و عمل نکردن به آن یک عادت عمومی برای همه ما شده است.
- قبل از قضاوت کردن نمی اندیشیم و بعد از آن حتی خود را سرزنش هم نمی کنیم.
- شانس و سرنوشت را برتر از اراده و خواست خود می دانی

زنده باشی

سلام به تنها انسان و تنها یاور ملت ایران
داریوش عزیز دکتر مصدق خیلی خوب درد ملت ما رو بیان کرد
درد ما قهرمان سازانی هستند که به درستی معایب دیگران را میبینند و بیان میکنند ولی کوچکترین انتقادی به«قهرمان» خود شان را تحمل نمیکنند…. درد مملکت ما سیاستمدارانی است که پای آخوند را به سیاست باز کردند! و با اعلام جهاد آنها و راه افتادن کفن پوشان در خیابان ها به نخست وزیری رسیدند (30 تیر 1331) ….. محمد مصدق

به امید اینکه همیشه در کنار ما باشی و ما رو بیدار نگه داری

عیدت مبارک اسطوره نسل ها . ابرنرد مشرقی . به امید عدالت و ارادی به روزی و سلاما و سعادت برای شما و مردمان این دیار

سلام خدمت استوره نسل ما و گذشته و آینده
زندگی آدما شده فقط شعار و شعار و شعار و معدود انسان های مانند شما وجود دارد که عمل میکنند دو رو نیستند

به عمروعاص گفتند:
چرا پشت سر علی نماز میخونی ولی تو خونه معاویه غذا میخوری؟
گفت نماز علی قشنگه اما پلو معاویه هم خوشمزه هست

چقدر این روزها حال و روز خیلی از آدمها اینگونه است

سال نو مبارک رقیق.....
مردم ما یاد گرفته اند که همواره دنبال مقصر بگردند، یعنی این ملت شریف و همواره “حَق به جانب” هیچگاه و تحت هیچ شرایطی خودش را مسئول مصیبت هایش نمی داند و همواره انگشت اشاره اش را به سمت عوامل بیگانه نشانه می رود و فریاد مظلومیت و ستمدیدگی سر می دهد!
توده ما درد را نمی شناسد و درمان را نیز دوست ندارد، این جامعه خود بزرگ بین و از خود راضی و مغرور حاضر نیست تا بپذیرد که تمامی بیچارگی و درماندگی اش از فقر فرهنگی – فکری خودش سرچشمه می گیرد و اگر هزار بار دیگر انقلاب شود و هزار بار دیگر حکومت تغییر کند، این جامعه هیچگاه آزاد و آسوده نخواهد بود چرا که مشکل اصلی با حکومت وقت نیست بلکه پندار اکثریت شهروندان جامعه ای است که از هر نوع حکومتی، یک دیکتاتوری به معنای واقعی کلمه خواهند ساخت.
وَقنی سرانه مطالعه مردمان کشورمان دو دقیقه است، انتظار دارید مثلن دولت وقت سوئد بر مردم ایران حکومت کند؟ داشته های هر ملتی به اندازه بزرگی افکار مردمان شان است! هیج جامعه واپسگرا و خردباخته و خرافه پرستی نمی تواند حکومتی بهتر و شایسته تر از نظام های توتالیتر ایران، عربستان سعودی، سوریه و…داشته باشد.

سلام استاد عشق
بهاران مبارک باد
اهل یک دنیاییم
سرزمین دلمان بی مرز است
آسمانی داریم
که به رنگ دل پاک همه ی آینه هاست
جنگل سبزی هست
که در آن رود صداقت جاری ست
خاک خوب دل ما
مزرعه ای پربار است
که در آن بذر سحر کاشته ایم
دستهای همه ی انسانها
پلی از معرفت است
از شب خاکستر
تا سحرگاه زلال خورشید
هر که از تاریکی ست
اهل این دنیا نیست
تا گل سرخ شدن راهی نیست
من و تو
تا گل سرخ
هم دل و هم قدم و هم نفسیم . . .

همیشه باشی داریوش

داریوش جان عزیزم
عید نوروز بر تو تنها یاور ما مبارک
میدونی چیه؟ تو زیادی خوبی داریوش

زیادی خوب بودن ' خوب نیست
زیادی که خوب باشی , دیده نمیشوی
میشوی , مثل : شیشه ای تمیز
کسی شیشه ی تمیز را نمیبیند
همه به جای شیشه ، منظره ی بیرون را میبینند
ولی ; وقتی شیشه کمی بخار بگیرد
وقتی کمی منظره ی بیرون را بد نشان دهد
همه آنرا میبینند
همه سعی میکنند تمیزش کنند
زیادی خوب بودن , خوب نیست
زیادی که خوب باشی ' شکننده تر میشوی
با هر "قدرناشناسی دلت ترک بر میدارد
میشکندددددددد
تکه های شکسته را در دستانت میگیری
نگاه میکنی به نتیجه ی زیادی خوب بودنت
زیادی خوب بودن ' خوب نیست
زیادی که خوب باشی ' به زیادی خوب
بودنت عادت میکنند
آنوقت کافیست کمی بد شوی
همه گمان میکنند , زیادی بدى...'!!ا

درود
همیشه زنده باشی و سلامت .

سلام به تنها صدای زندگی
دلم میخواد این مطلب رو تا ته بخونی داریوش عزیزم

به موسیقی این دنیا چند بار گوش کردی؟
زلالی آب را می توانی گوش دهی؟!
گرمای خورشید را چقدر می توانی استشمام کنی؟

فکر کن...

تا زمانیکه خود را در زندان افکارت به زنجیر بکشی
نه تنها نمی توانی صدای باران را لمس کنی
بلکه توان شمارش صدایش را گوشهایت التماس می کند
این ها همه نشانه ای است از بودن اما نشدن

​مگر نشنیدید سهراب میگوید: زیر بیدی بودم ​
برگی از شاخه بالای سرم چیدم و
​گفتم: چشم را باز کنید ، آیتی بهتر از این میخواهید؟​

نمیدانید راز هستی حتی از بیدار شدن از خواب هم آسانتر است
اما چرا بیدار نمی شوید؟؟؟
چرا زندگی را بیداری میدانیم و
نادانی دانسته هایمان را خواب؟
رگهای بی آلایش هستی
هوشیارت می کند
​اگر تن را به آب دهی و خنکای چشم آب را با چشمانت لمس کنی
آرام آرام افکارت را در قطرات کائنات می توانی حل کنی ​

ای پرندگان زخمی روزگار
می دانم....
نمی گذارند آنطور که باید ، باشید....
ایراد از جریان داشتن در گذشته نا زیبایی هاست
و غوطه ور شدن در آینده زیبا
اما دریغ از اکنون

چقدر زیبایی حال را تجربه کردی؟؟
چه بسا تا به حال مزه اش را نچشیدی
اما اکنون تو ، دقیقا بعد از تمام شدن جملات ، معلول است
جملات همین صفحه

زندگی برگ بودن در مسیر باد نیست
امتحان ریشه هاست
ریشه هم هرگز اسیر باد نیست
زندگی چون پیچک است
انتهایش می رسد پیش خــــــــــــــدا

داریوش عزیزم سلام، عیدت مبارک عزیزم
خوشحالم که با این بلاگ بازگشتی، دلمون برات تنگ شده بود. ای کاش همیشه با ما اینجوزی برادرانه حرف میزدی، در سرزمینی که حرف حساب قحط است یاد تو زنده مان نگه میدارد. جایی این مطلب رو خوندم فکر میکنم به حا باشه که برات بنویسمش

آموخته ایم که اخلاق بردگی را روز به روز در خود بارور کنیم... یعنی همین چیزی که 90 درصد مردم بهش معتقدند؛ آنچه را که بر خلاف میل مان است انجام دهیم... اگر عصبانی می شویم ، خوددار باشیم و فریاد نزنیم ، مستقیم گلایه نکنیم، عقاید و احساساتمان را سانسور کنیم ، اگر لذتی برخلاف .... و عرف و قوانین جامعه بشری است آن را در وجودمان بُکُشیم و به خاک بسپاریم، فداکار، مهربان ، صبور، متعهد ، خوش برخورد و خلاصه ، همرنگ و همراه و هم مسلک جماعت باشیم...

اما اخلاق آزادگی ، کاملا متفاوت است.افرادی که به اخلاق آزادگی پایبندند، به بالاترین حد از بلوغ روانی رسیده اند و قوانین اخلاقی را نه از روی ترس از خدا و جهنم و قانون و پلیس وهمسر و پدر و مادر و نه به طمع پاداش و تشویق اجتماعی، که برمبنای وجدان خودشان تعریف می کنند. البته وجدان شخصی این افراد ، مستقل ، بالغ ، صادق و سالم است ، صریح و بی پرده است و با هیچکس ، حتی خودشان تعارف ندارند. بزرگترین معیار خالقان اخلاق آزادگی برای اعمال و رفتارشان، رسیدن به آرامش و رضایت درونی است. اخلاق آزادگی مرزهای وسیع و قابل انعطافی دارد و هرگز خشک و متعصب نیست. آدمها گونه ای دیگر شده اند که گویا اسیر نگو های زیادی اند .
حافظ، از افتخارات شعر و ادب و جامعه پارسی و ایرانی است. او ده ها جلد مثنوی و دیوان و قصاید ندارد! او صدها هزار بیت غزل و شعر ندارد! حافظ تنها یک دیوان غزل دارد. غزل هایی زیبا، زمینی و ماندگار!...

داریوش جان آیا هیچوقت به این فکر کردی که چه تلخ است علاقه ای که عادت شود،عادتی که باور شود، باوری که خاطره شود و خاطره ای که درد شود؟ این شده تاریخ زندگی ما ، تاریخ دنیای این روزای ما
همیشه باشی برادر

آقای اقبالی ، سال نو مبارک
متأسفانه خودمان کردیم که لعنت بر خودمان باد

دیگر بوی آدمیزاد نمی دهیم
گرگ ها هم برای خوردنمان ناز میکنند

سلام برادز
مثل همیشه حرف دل ما رو میزنی
پاینده باشی

​صداقت ؟ یادش گرامی...
غیرت ؟ به احترامش یک لحظه سکوت ...
معرفت ؟ یابنده پاداش میگیرد ....
مرام ؟ قطعه شهدا...
عشق ؟ ازدم قسطی شده
واقعأ به کجا چنین شتابان ؟؟؟؟؟

داریوش عزیزم
با تبریکات عید
زیبا گفتی اما کو گوش شنوا
ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ،ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ،ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ
ﻣﺜﻞ ﺁﻭﯾﺨﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺑﯽ ﭘﻮﺳﯿﺪﻩ ﺳﺖ
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ، ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ
ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﺑﺘﻮﺍﻧﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻤﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﻮﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺮﻭﯼ ﻭ
ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻭ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﻧﻤﯿﺸﻮﯼ ﻧﻤﺎﻧﯽ
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺧﻮﺏ ﺳﺖ
ﺳﺎﯾﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺳﺖ
ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ،ﺑﺮﻩ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﮒ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺖ
ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﺍﺣﺴﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﺑﺰﻧﯽ
ﻭ ﺧﯿﺎﻁ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﺖ
ﺍﻣﯿﺪ ﺭﺍ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺭﺧﺘﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﯼ ﻭ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻨﯽ
ﺗﺎ ﻧﺸﮑﻨﯽ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻤﺎﻧﯽ
ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ،ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺮﺍﻧﺒﻬﺎﯼ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﯽ، ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﺴﺖ